Een huil- of driftbui en ongemakkelijke situaties met kinderen. Iedereen kent ze, iedereen heeft ze. Niemand uitgezonderd. Fijn, kunnen we allemaal opgelucht ademhalen. Wat we ook allemaal wel kennen is de reacties (aka dooddoeners) die gepaard gaan met deze momenten. Denk aan: “stil maar, gaat zo weer over, niks aan de hand, kus erop klaar, gelukkig is het je teen en niet je hele been, probeer het eerst maar even, word je hard van, ik moet ook de hele dag dingen doen die ik niet leuk vind” .. Maar of het echt helpt?

Juultje is deze week thuis. Even rust, aansterken, terug naar de basis. Want, oh wat moeten ze al veel als ze nog maar zo zo klein zijn. Think about it: 4 jaartjes zijn ze nog maar op deze wereld. Sommigen kunnen dan al prachtige zinnen maken, anderen brabbelen haast nog.  En dan gaan ze voor het eerst naar school, begint zwemles, peutergym, play dates, enz.

"Laat het los"Dat zinnetje hebben we allemaal wel eens gehoord. Ik hoorde het waarschijnlijk voor de 888e keer toen mijn lichaam er in de zomer van 2018 letterlijk mee ophield, opgebrand was en ik in het ziekenhuis belandde. "Probeer het allemaal maar een beetje meer los te laten Maud”. “Jahaaa, wil ik wel, maar hoe dan?! Hoe de f* laat ik los?”

Mediteren met kinderen is een feestje. Door hun sterke verbeeldingskracht zijn geleide visualisaties heel geschikt. Regelmatig mediteren heeft voordelen die ik ieder kind gun. Een aantal ervan: Je leert een kind een manier om tot rust, tot zichzelf, te komen. Er ontstaat een ruimte. Ruimte om te voelen wat je nodig hebt. Die rust kan helpen bij kinderen die snel overprikkeld raken of het lastig vinden zich te focussen. Bovendien leer je een gevoel van veiligheid binnenin jezelf voelen. Dat maakt dat je op jezelf durft te vertrouwen en stevig(er) in je schoenen staat.Voor ik zelf begon met mediteren vroeg ik me een tijdje af: hoe moet dat dan precies? Het kan toch niet zo simpel zijn als zitten met je ogen dicht en ze dan na een tijdje weer opendoen? Nu moet ik om deze gedachte lachen. Het is je verstand dat alle achtergrond informatie wil, het wil controle. Het tegenovergestelde van vertrouwen. Ik moet ook een beetje lachen, omdat het eigenlijk wél zo simpel is. Je gaat inderdaad zitten (of lekker liggen, all good) en je richt je aandacht. Vaak op je adem, een klank, mantra (steeds herhalen van een zinnetje/woord). Door je aandacht zo specifiek te richten komt je denkende geest tot rust, je wordt stil. Dat voelt soms als pure magie. Ik noem mediteren met kinderen daarom vaak toveren met je aandacht. Om je te helpen heb ik een magische meditatie uitgeschreven. Die vind je hieronder. Je hoeft hem alleen maar voor te lezen. Neem daar de tijd voor. Pauzeer tussen de zinnen en creëer letterlijk ruimte om adem te halen. Probeer bij je kind/klas aan te voelen welk tempo passend is en wat hij/zij fijn vindt. Ik nodig je uit om losjes met de tekst om te gaan, voeg toe en laat weg op gevoel.Geniet, make it magic!Suiver liefs,Maud

De kinderen maakten de laatste tijd het ene verlanglijstje na het andere. Dat bracht me op een idee. Een twist aan het materiële verlanglijstje. Want behalve een pop met krullen in het haar, snoezig jurkje kant en klaar, kaatseballen in een net of een letter van bank-è-het kun je ook wensen dat je in 2022 wil leren surfen, vaak samen met papa en mama een vuurtje wil stoken in de tuin, een boomhut wil bouwen of je (vaker) blij wil voelen. Het bekende vision board voor volwassenen, maar dan voor kinderen. Op zo’n bord staan je verlangens voor de komende periode. Waar focus je op, waar wil je meer van? Waar gaat jouw hart van dansen? Van alleen al het denken aan die dingen word je blij en dat helpt bij het manifesteren ervan. Het hangt samen met de wet van aantrekkingskracht. En dat is geen geneuzel, het is wetenschap.Dex en Juul vonden het onwijs tof om te doen en werden er echt blij van. 

De agenda’s van docenten puilen uit en die van leerlingen doen er niet voor onder. Wat staat er nou eigenlijk allemaal in die docentagenda? Gedurende het lesgevende deel van de dag ben je druk bezig lesstof die “écht behandeld moet worden” af te krijgen. Daarna gaat de dag verder met vergaderingen, bijscholingen, gesprekken met ouders, leerlingen, en/of het zorgteam en uiteraard het voorbereiden van de volgende dag/week en het afwerken van de punten die gedurende de dag bij je to do list opgekomen zijn. In minder tekst dan dit kon ik ik het niet beschrijven. Dat zijn aardig wat zinnen vind ik zelf. Het is niet gek dat veel docenten het veel vinden, want het ís ook veel. 

Heb je jezelf weleens horen schreeuwen: “schreeuw niet zo!”? I know I did.

Hoi! Wat fijn dat je er bent, welkom.Deze eerste blog is een typisch gevalletje "move before you're ready". Ik hoorde laatst in een podcast een perfecte omschrijving van wat ik aan het doen was: wachten op het perfecte moment. Er bruist al heel lang een idee in mijn hoofd. Dit idee. SUIVER. Mijn weggetje om het onderwijs te verrijken, te verSuiveren. Daarvoor schreef ik een onderwijsprogramma en een kinderboek. Ik wilde er ook graag een fijne website en een Instagram account bij. Om je te inspireren, motiveren en om simpelweg te delen, met elkaar. In die podcast hadden ze het erover dat mensen hun idee altijd direct perfect de wereld in willen slingeren. Maar dat het weggetje zich vaak pas vormt als je begint te lopen. Dus bij deze: ik ben begonnen te lopen, before I was ready. Loop je mee? Met liefde,