Dit kan niet de bedoeling zijn

De eerste schooldag na de vakantie en daar is het weer: het vuur. Het vuur dat in me laait over dit onderwerp. 
Laat me het eerst even zo vurig uiten als dat het erin zit, dan voegen we de nuances later toe ;-)

Het is gewoon zó niet de bedoeling dat mijn kinderen vijf dagen in de week naar school gaan en daarvoor helemaal uit hun natuurlijke ritme moeten komen. Zich niet kunnen verwonderen over de dingen die ze anders gedurende een dag met een natuurlijk ritme waren  tegengekomen, omdat ze nu weer de hele dag achter hun tafeltje zitten en gewoon het curriculum moeten volgen wat men ooit bedacht heeft dat geleerd moet worden. Het is echt.... níet... de... bedoeling. Zij onderbreken hun natuurlijke leerproces om naar school te moeten gaan. En dit geldt voor alle kinderen. Alleen omdat volwassenen verleerd zijn te vertrouwen op het leven en op het natuurlijk lerend vermogen van kinderen. 

En ik weet echt hoe lief de juffen zijn en hoe goed ze het voor hebben met mijn apen. En ik weet ook wat ze allemaal moeten. En ik zie ook hoe het onderwijs veranderd is ten opzichte van 12 jaar geleden. Het is prachtig om te zien dat overal mensen wakker worden en mijn gevoel delen: dit kan niet de bedoeling zijn, Dit kan, mag, MOET anders!  Ik ben ontzettend dankbaar dat het volgen van mijn hart, het telkens weer naar binnen keren, het luisteren naar de universele kracht achter alle leven me bij de school heeft gebracht waar ik nu werk, waar ik daadwerkelijk veranderingen mag doorvoeren. En ik zal blijven luisteren, want ik blijf van mening dat het niet de bedoeling is. 

Ik voel weer dat vuur. Een wens een droom borrelen over het begeleiden van unschoolen, homeschoolen, over een plek waar je af en toe samen kunt komen. In samenwerking met de natuur, als één met de natuur. Maar ik heb geduld. Ik vertrouw op het leven en ga met de stroom mee. Maar niet met de massa. Al denk ik dat die stroom ooit voor de massa gelden zal :-). 

Suiver liefs,
Maud